'Ombuiging'

En zo luidde ook de eerste zin van een blog in de Edese Post, van Bert van Roekel (fractielid SGP). Hij geeft aan: "Waarom zeggen we niet gewoon waar het op staat? Schamen we ons omdat er bezuinigd moet worden?" Tja, of je je daar nu voor moet schamen, dat weet ik niet. Maar een ombuiging - dáár komt altijd gedoe van.

Nu komt er een "ombuiging" in de algemene voorziening WMO en dit komt omdat naast de ouderenzorg nu ook jeugdzorg bij de gemeente is komen te liggen. De overheid verschuift taken van de landelijke naar de lokale overheid, maar met deze ombuiging gaat niet ál het geld mee naar de lokale overheid. En dus moet er weer bezuinigd worden. Volgens mij is het voordeel van lokaal zorg organiseren dat de (lokale) overheid dichter op de situatie zit. Er is sneller in beeld wie zorg nodig heeft. Dit betekent dat de hulpvraag lokaal groter wordt. Dat is beter voor de zorgvragers, maar er is minder geld beschikbaar om deze vraag te kunnen beantwoorden en dan ontstaan tekorten. De landelijke politiek vraagt zich vervolgens af hoe en of dit kan.

Op dit moment is deze transitie gaande binnen de jeugdzorg, en lokaal komt men daarvoor geld tekort. Om dit passend te maken komt dus de term "ombuiging" weer om de hoek kijken. Dit betekent dat er minder te besteden is voor de ouderenzorg, er zal minder beschikbaar zijn voor dagbesteding, huishoudelijke hulp, respijtzorg, enz. Daaruit volgt weer dat de vraag naar vrijwilligers groter wordt en ook de druk op mantelzorgers weer gaat groeien.

Kunnen de mantelzorgers en vrijwilligers nog wel meebuigen met een ombuiging?

Minder uren werken, nog iemand extra bezoeken die het ook zo nodig heeft. Volgens mij is de rek er behoorlijk uit. 

Het vreemde dat ik de laatste tijd tegenkom, is dat de lokale overheid nu druk is met jeugdzorg, maar de landelijke overheid druk is met de senioren in de samenleving, het vraagstuk rond de vergrijzing. Veel programma’s om de kwaliteit van leven voor ouderen te verbeteren, worden door de landelijke overheid gestimuleerd; "Een tegen eenzaamheid", "Pact tegen eenzaamheid", "Samen ouder worden", "Langer thuis, Beter oud". "Dementiezorg voor elkaar", "In voor mantelzorg", "Thuis in het verpleeghuis", "Waardigheid en trots" en zo kan ik nog wel even doorgaan. Deze programma’s richten zich vooral op de vergrijzing en de ouderen in Nederland. Dat is mooi, maar de lokale overheid is ondertussen druk met het hoofd boven water te houden, omdat jeugdzorg net als ouderenzorg meer kost dan er geld beschikbaar is. Er zal dus bij de lokale overheid bezuinigd moeten worden op de ouderenzorg en dan denk ik vervolgens: "Hoe komen al deze landelijke initiatieven binnen bij de lokale overheid? Voelt u, net als ik, een spanningsveld?"

Straks moet er dus wéér bij jeugdzorg "omgebogen" worden, want dan moet er weer meer gedaan worden voor de ouderenzorg, en zo blijven we alsmaar ombuigen. Hoe kom je nu als lokale overheid tot een goede verdeling en een stabiele balans? Kunnen de twee aandachtsgebieden jeugd en ouderen elkaar ook iets bieden, waardoor er mooie voordelen voor beide te behalen zijn? Er zijn al veel goede voorbeelden waarbij jong en oud woonruimte kunnen delen en waar jong en oud samen iets kunnen betekenen tegen eenzaamheid. Over en weer kunnen ouderen en jongeren ook van elkaar leren, kennis met elkaar delen en elkaar op meerdere vlakken versterken. Als dat de nieuwe kansen zijn, dan komen we van "ombuigen" tot "naar elkaar toebuigen" en "verbinden".