Ik heb de hond onthoofd

Laat mij je even meenemen in mijn verhaal. Naar het moment voordat ik in deze zeer pijnlijke situatie terecht was gekomen.

Bezoek

Met een glimlach op mijn gezicht loop ik tot net over de drempel de huiskamer in. "Goedemorgen allemaal!"

Één dame, zittend bij het raam, draait om en begroet mij terug. De meneer tegenover haar volgt haar snurkend op. 
De andere drie dames aan de grote tafel, in het midden van de huiskamer, reageren niet.

"Kom maar binnen hoor", zegt de begeleidster. "Je zult niet veel reactie krijgen, vooral niet van deze dame. Die reageert niet meer." Terwijl ze de pap met een flink tempo bij haar naar binnen lepelt.

Even tussen jou en mij: challenge accepted. Zeg nooit dat er geen contact meer mogelijk is. Want die mogelijkheid is er altijd!
Contact maken met mensen met dementie zegt niets over de ander, maar alles over jezelf. Jij bent namelijk zelf het instrument!

Ik praat nog even door met de begeleidster totdat ze zich excuseert, de mond van de dame waar de pap naar binnen is gelepeld afveegt en ze de huiskamer uitloopt.

Aftellen

Met een paar zetten rol ik mijzelf met de zadelkruk, waar ik inmiddels op ben gaan zitten, naar de dame toe die geen contact meer zou kunnen maken. Ik zit naast haar en richt mijn blik op dezelfde verte als de hare. Langzaam draai ik mijn gezicht naar haar toe. "Goedemorgen", zeg ik met een zachte stem.

1..2..3..4..5..6..7..8..9..10.. Tien hele seconden ben ik stil en wacht ik tot mijn begroeting verwerkt is.
Nauwelijks merkbaar, maar wel door mij opgemerkt, zie ik haar pupillen vernauwen en weer terugveren.

Er is contact!

Mijn blik verplaatst zich langzaam naar de vaas die midden op tafel staat. Gevuld met ballon gevouwen bloemen.
De dame tegenover ons kijkt er ook naar.
"Zouden ze water nodig hebben?", vraag ik. Even kijk ik haar aan.
"Ik denk het niet."
"Ik ook niet."

De crime scene

Maar wat zie ik nu? Er zit iets tussen de bloemen dat fel oranje is.
Ik buig over de tafel heen en vis het er tussenuit.

"Kijk nou, er zit een hond tussen de bloemen!"

In mijn hand houd ik een oranje ballon gevouwen hondje vast.
De dame naast mij krijgt een lichte schok over haar lichaam. Even kijkt ze mij aan.
Tegenover mij wordt gegrinnikt. Ik beantwoord de grinnik met een glimlach.
Tot nu toe niets aan de hand.
Maar dit is wel het moment waar het heel snel gruwelijk mis ging.

De ballon hond houd ik in het zicht van de dame naast mij èn de dame voor mij.
Ik draai het hondje al onderzoekend rond.

1..2..3..4..5.... weer tien seconden lang.

Dit is mijn weg tot contact!
Laat ik eens aan de snuit draaien, dat gaat vast geluid geven.

BAM!

Met een klap knapt de kop uit elkaar.
Samen met de dames veer ik omhoog.
Met een schok kijk ik naar het hondje in mijn handen.
Het is weg! Het hoofd van de hond is weg!
Nou ja, bijna dan. Want er steken nog wel twee lange oren omhoog.

"Ow nee! Ik heb de hond onthoofd!"

Beduusd kijk ik de dame tegenover mij aan.
Grote ogen staren terug.
Het is muisstil.
Totdat.. ik gegrinnik hoor. Naast mij.
Van de dame die geen contact meer zou kunnen maken.
Twee twinkelende ogen kijken mij aan.

"Ik denk dat het nu een konijn is geworden.... We hebben nog wel twee oren?"
De dame tegenover mij begint te lachen.
Het lichaam naast mij ontspant met een hoorbare zucht.
Ik kan het zelf ook niet meer houden en begin hardop te lachen.
"Laat ik het konijn dan maar snel terug zetten", zeg ik, terwijl ik het onthoofde hondje tegen de vaas aanzet.
Nogmaals ontvang ik een blik naast mij. Maar nu is deze liefdevol en zacht.

Ongeloof

De begeleider komt weer binnen gelopen.
"We hebben de hond onthoofd", zeg ik tegen haar.
"En de dame naast mij heeft het gezien."
Ik wijs naar het konijn wat nu voor ons staat.
"Ow?" zegt ze.
"Ja. En weet je? We hebben erom gelachen."

Twee ongelovige ogen kijken mij aan.
Ik probeer het nog uit te leggen, maar ik besluit er al snel mee te stoppen.

Deze plek is namelijk een crime scene.
En alleen de aanwezige getuigen weten wat er echt is gebeurd.

Laura is 34 jaar, getrouwd met haar jeugdliefde en moeder van twee kinderen. Haar zoon (8 jaar) heeft autisme en PTSS. Hij gaat naar het speciaal basisonderwijs. Haar dochter (5 jaar) gaat naar het regulier onderwijs. Laura vindt het belangrijk dat er een plek is waar in alle rauwheid, puurheid en oprechtheid herkenning gevonden kan worden. Zij is ervan overtuigd dat je alleen door te delen kunt verbinden.

Zij is daarom schrijfster van blogs op samenwerking- en kennisplatform Deelmee. Waar ze ook schrijft over haar werkzaamheden als cliëntenvertrouwenspersoons onvrijwillige zorg.