Schaamteloos lummelen en lanterfanten.

Als meisje van acht, moest ik een gedicht uit mijn hoofd leren.
Ik koos: de Schalmei en droeg het vol vuur voor:

Zeven zonen had moeder:
Allen heetten Peter,
Behalve Wanjka die Iwan heette.
Allen konden werken:
Eén was geitenhoeder,
Eén vlocht sandalen,
Eén zelfs bouwde kerken;
Maar Iwan die Wanjka heette
Wilde niet werken.
Op een steen in de zon gezeten
Bespeelde hij zijn schalmei.

‘O, mijn lieve,
Mijn lustige,
Laat mij spelen,
In de schaduw van mijn
Korte rustige vallei
Laat andren werken,
Sandalen maken of kerken
Wanjka heeft genoeg
aan zijn schalmei.’
(Jan Slauerhoff: ‘De schalmei’
Uit: Serenade. II: Voor kinderen)

Niks doen was vroeger verboden bij ons thuis. Ik moest de krant lezen, wandelen met opgeheven knieën, collages maken, lezen, discussiëren, de auto wassen,
ik werd er gek van.
Als het stil wordt kan ik pas rusten in wat er is.
En dan gebeurt er heus wel wat daarna.

Het gedicht hangt bij mij thuis aan de muur als reminder.

Toen Inge en ik 'Handboek voor klein geluk' schreven (2012), ons allereerste boek voor vrouwen, wilden we er absoluut een recept in over Lummelen.
En zo geschiedde.

Waarmee ik maar zeggen wil: we waren onze tijd ver vooruit. 😀

Nu moeten we het noodgedwongen leren van de overheid.
Hieronder het hele recept, dat ik aangevuld heb met een paar favoriete voorbeelden van mijzelf.

Schrijf vooral je favoriete lummel-ideeën hieronder in de comments, dan inspireren we elkaar.

En als je denkt: ik heb het veel te druk voor die onzin... Begin dan maar met
1 minuut je hoofd in de zon en een teug frisse lucht. En je zegt ondertussen tegen jezelf: 'Wat hou ik van lummelen!'

Wat de NOS erover zei: 

Info over de Klein Geluk boeken en ook inkijkexemplaren:
www.kleingeluk.nu